Vanmorgen vroeg, 30 januari 2017, was het mijn eerste poliklinische revalidatie op het programma. Ik zit, zoals ik eerder al schreef, in de beste groep. De beste groep traint op maandag- en donderdagochtend van half 9 tot half 10. Lekker vroeg mijn bed uit, dus! Ik was al vroeg van huis weggegaan om de file een beetje te omzeilen, maar alsnog stond ik best lang vast. Toch was ik ruim op tijd. Gelukkig had ik vlak voordat ik wegging nog een keer goed gekeken of ik nou sport en spel in het zwembad had of in de sportzaal. Ik had namelijk in mijn hoofd dat het in de sportzaal zou zijn, maar het was juist in het zwembad. Ik had gauw alle spullen voor zwemspullen omgeruild. Bij de sportgeneeskunde en revalidatiepoli had ik mij aangemeld en daarna mocht ik gaan wachten in de wachtruimte. Aangezien het voor mij de eerste keer was, zou ik opgehaald worden door de verpleegkundige. Samen met mij begonnen er nog 2 mensen vandaag voor het eerst. In de wachtruimte maakte ik al kennis met iemand die 30 jaar is en aan haar kleppen geopereerd is. Er was nog een andere vrouw, maar die was al voor het laatst. Verder waren de mannen in de meerderheid. Het zwembadje is net wat korter dan 25 meter en veel smaller. Eerst gingen we wat heen en weer zwemmen om een beetje warm te worden. Tja, dat is voor mij niet zo moeilijk, haha. Algauw hadden de 2 fysiotherapeuten door dat ik degene was die aan wedstrijdzwemmen doet. Daarna gingen we met 2 plankjes in de handen zwemmen, zodat het wat zwaarder ging. Daarna met 1 plankje en dan alleen benen zwemmen. Toen we dat allemaal een aantal keer gedaan hadden, gingen we met een soort gekleurde slang/ slurf zwemmen. Zo moest je op de slang zitten en dan met alleen je armen zwemmen en alleen met je benen, terwijl je de slang op buikhoogte hield enz. Daarna werden er aan de ene kant van het zwembad een hele zak badeendjes leeggegooid en werden er 2 teams gevormd. Het doel was om zoveel mogelijk badeendjes te verzamelen als team. Per keer mocht je maar 1 badeendje meenemen, waardoor je dus vaak heen en weer moest zwemmen en je uitgedaagd werd om je goed in te spannen. Vervolgens kregen we allemaal een bal en moesten we in een lijn in het zwembad staan, zodat we de bal tegen de muur konden gooien. De bal moest bovenhands met 2 handen gegooid worden, met je linkerhand en rechterhand. Vooral het gooien met beide handen én bovenhands, was nog best wel zwaar en wat pijnlijk, omdat je dat goed voelt aan je borstbeen en wond. Ik moest nog met enige regelmaat ballen ontwijken, want ik had iemand naast me staan die zijn bal nogal vaak via de muur naar mij liet kaatsen, haha. Tot slot gingen we met zijn allen een potje waterpolo spelen, maar dan met een soort opblaasbare basket in het water. Uiteraard speelden we nu een wat vriendelijker potje dan hoe het normaal gaat. Het scheelde wel dat ik best hard kan zwemmen (in vergelijking met de anderen), waardoor ik vaak weg kon zwemmen en scoren. Daarna was het alweer tijd om het water te verlaten; het eerste revalidatie uurtje zat er alweer op. Na afloop ook weer met degene van 30 jaar gepraat. Dat was wel even gezellig en fijn, omdat je toch dingen met elkaar kan delen. In het begin dacht ik: hoe draagt dit bij aan het herstel, maar door die 2 teamspelletjes raakte ik toch wel uitgeput, haha. Daarna lekker gedoucht, omgekleed en naar huis gereden. De rest van de dag wat e-learnings gemaakt. 

Op dinsdag had ik eerst lekker uitgeslapen. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om ergens heen te gaan, maar uiteindelijk ben ik toch met mijn moeder even naar Mijdrecht gereden om een broodje gezond te eten. Nog een paar winkeltjes bekeken, maar zoveel zit er niet meer. Er wordt momenteel veel verbouwd, er is het een en het ander afgebroken en er zijn nauwelijks winkels over. Ik had nog 2 mascara's gekocht, omdat er toch een aanbieding was. Er zit een nieuwe mascara bij, dus kijken of dat wat is. Daarna gingen we weer richting huis. Ik was echt onwijs moe, maar waarvan wist ik eigenlijk ook niet. Thuis weer op de bank gaan liggen, maar niet geslapen. In de avond ging ik toch naar het zwembad, ook al was ik moe, voelde ik mij niet helemaal fit en had ik hoofdpijn. Oké, achteraf had ik toch naar de signalen moeten luisteren, maar ja, ik wilde zo graag.... Ik wil herstellen, ik wil beter worden, ik wil terugkomen op de werkvloer, mijn studie oppakken en mijn diploma behalen. Toch zorgde het nu juist meer voor frustraties, want mijn hartritme hield zich weer niet goed onder de inspanning die ik leverde... Daarom na een half uur het water weer verlaten, medicatie ingenomen en een tijdje op de kant gezeten. John (conciërge van de middelbare en een triathlon zwemmer) kwam nog even met mij kletsen. Wel even gezellig en na een kwartier op de kant gezeten te hebben, ging ik nog een paar baantjes proberen te zwemmen. Ik kwam niet heel erg meer vooruit, maar goed, ik kon toch nog wel even zwemmen. 

Toch was ik een beetje chagrijnig toen ik thuis kwam, want ik kan wel een uur zwemmen, maar door het hartritme gaat het steeds niet meer... Ik wil graag meer dan dat ik kan en dan is het frustrerend als het niet lukt. Ook zie je iedereen vooruit gaan en je voorbij zwemmen en dan wil je ook weer op dat tempo kunnen zwemmen, maar helaas gaat dat dan niet. Ik wil gewoon weer wat dingen kunnen en niet continu belemmerd worden. In de avond een tijd met mijn moeder gekletst en toen merkte ik wel dat ik te hoge (niet haalbare) doelen voor mezelf stel, maar ja, ik heb al bijna 1,5 jaar niets kunnen doen en nu is mijn hart gerepareerd en wil ik weer alles kunnen oppakken... Volgens mijn moeder is het sowieso al "niet normaal" dat je al zelf aan het sporten bent, voordat je revalideert... Pas na die hartrevalidatie pakken sommige mensen het sporten weer een beetje op, dus eigenlijk moet ik blij zijn met wat ik nu al kan en doe. Ook moet ik het langzaam opbouwen en er niet ingaan met de verwachting dat ik het een heel uur volhoud, maar juist van tevoren bedenken dat ik het 30 minuten zonder klachten vol wil houden. Dan raak je ook minder gefrustreerd als je na die 30 minuten het water moet verlaten. Ik moet vooral tegen mezelf zeggen: langzaam opbouwen... Niet meteen alles willen en kunnen doen. Toch zit mijn fanatisme en doorzettingsvermogen mij hierbij in de weg. Daarnaast wil ik van alles; mijn werk bezoeken, mijn klasgenootjes bezoeken, mijn auto wassen (die is echt te smerig om aan te raken), mijn mailbox opschonen en nog veel meer. Alleen iedere keer heb ik er de puf niet voor om eraan te beginnen. Verder slaap ik heel slecht, omdat ik veel last heb van spieren die onder mijn schouderblad klem zitten en mijn litteken veel trekt. Als ik op mijn zij lig, drukt mijn ribbenkast meer in elkaar en is het gewicht slechter verdeeld, waardoor ik veel pijn heb. Op mijn rug kan ik sowieso niet slapen en op mijn buik gaat maar heel kort. Nee, het was niet bepaald een topdag vandaag.... Op naar morgen! 

Op woensdag 1 februari had ik weer een afspraak bij de psycholoog. Ik had wederom mijn verwijsbrief meegenomen, maar ik had al het vermoeden dat hij wederom niet goed was. Mijn vermoeden werd bevestigd. De verwijsbrief was nu door de doktersassistente getekend en voor de verzekering volstaat dat niet. Daarna kon ik het "behandelplan" weer doorlezen en kijken of ik het ermee mee eens was. Wat erin stond, klopte allemaal en daarom het plan ondertekend. Ik had als opdracht gekregen om de hele periode vanaf dat ik mijn voet brak op te sommen (met nare opmerkingen, nare gebeurtenissen en frustraties). Best een pittige opdracht, omdat je dan ook echt enkele pagina's vol hebt staan. Dan is het wel flink confronterend. Wat gingen we nu doen met deze punten? De psychologe had bedacht dat ik met 2 trildingetjes in mijn handen dingen op moet lezen. Terwijl het trilt en je heet verhaal leest, schijn je het op een andere manier te verwerken. Ook dit is een vorm van EMDR. We kwamen echter niet bepaald ver, want bij het eerste puntje bleven we al steken. Het puntje ging over het breken van mijn voet, omdat dit, zeker als je terugkijkt, de aanleiding is voor alles wat er daarna kwam. In de trein viel ik al om, doordat ik onwel werd, maar wat later in het jaar ben ik nog meer dan 15x (om)gevallen, ik werd niet geloofd/ gehoord/ serieus genomen (iets wat zich ook nog vaker herhaalde) en ik had daar toch enkele frustraties bij. De psychologe ging daar extra lang bij stil staan, omdat de eerste, de ergste en de laatste ervaringen degene zijn die het best verwerkt kunnen worden, zodat je de rest ook beter kan verwerken. \|Op deze herinnering gingen we dus verder in. We deden een EMDR- sessie, maar dit keer met 2 vingers die zij heen en weer bewoog voor mijn ogen. Voor de rest werkte het hetzelfde (zoals ik ook onder de menuknop "informatie over zieke/ behandeling" geschreven heb). Ik ben benieuwd of dit mij goed gaat helpen! 

in de middag was mijn moeder van alles vergeten bij het halen van de boodschappen. Toen heb ik de resterende dingen nog maar even gehaald. Gelijk maar mijn verwijsbrief afgegooid, zodat er nogmaals een poging gedaan kan worden om nu wel een goede verwijsbrief te schrijven. In de avond aten we lekker een bloemkool ovenschotel. Lekker! In de avond ging ik vroeg naar bed, omdat ik er morgenochtend weer vroeg uit moet. Mijn hartslag lijkt nu eindelijk wat te normaliseren onder de medicatie. 

Op donderdag zat ik om even over 7 alweer in de auto. Mijn zus moest rond dezelfde tijd weg, dus heb ik haar maar meegenomen en bij het station afgezet. Daarna doorgereden naar het UMC in Utrecht. Dit keer was ik de files voor met als gevolg dat ik wel heel vroeg in Utrecht was, haha. Een andere man was ook al vroeg aanwezig, dus een tijd met hem gekletst. Dat is wel heel fijn en iets wat ik wel jammer vind dat het niet in het revalidatieprogramma opgenomen is. Juist het uitwisselen van ervaringen, dingen waar je tegen aan loopt en wat je alweer kan, kan veel steun bieden. Je merkt dan dat je niet de enige bent die het moeilijk vind om het te verwerken, die het moeilijk vind om zich om te kleden in een kleedruimte, die pijn heeft (ook na 8 weken na de operatie) enz. Na wat gepraat te hebben, was het tijd om naar beneden te gaan en om te kleden. Dit keer stond een fitness circuit op het programma. Ik zag er aanvankelijk wat tegen op, want wat kan je wel en niet met je ribbenkas? Doet het pijn? Enz. Toch verbaasde me het wat je toch alweer kan (al is het natuurlijk lang niet op wat ik een jaar terug kon, maar toch). Iedereen heeft een eigen boekje waarop je van alles in moet vullen. Zo moet je na iedere oefening/  inspanning kijken naar je hartslag, aangeven hoe zwaar je de opdracht vond en hoeveel kg je deed/ hoeveel km per uur je ging of op welke wattage je het apparaat ingesteld had. Om de hartslag goed te kunnen controleren, moest je een band om je middel doen en een soort horloge bandje om je pols doen. Op die manier kon je goed je hartslag in de gaten houden tijdens de oefeningen. 2 fysiotherapeuten begeleidden de groep revalidanten en de 3 die nieuw waren (mezelf meegerekend) werden steeds op weg geholpen. Ik begon op het roeiapparaat, maar die was vrij licht ingesteld, dus dat ging wel makkelijk. Iedere 2 minuten moest er gewisseld worden van oefening/ apparaat. De volgende keer kan die dus zwaarder ingesteld worden. Om wat conditie op te doen, moet je ook 2x op de fiets en hardlopen. Verder zijn er nog oefeningen als gewichten wegduwen met je benen, met je armen gewicht omlaag trekken, gewichten trekken (terwijl je je armen voor je uitgestoken hebt), buikspieroefeningen, een trapje van 4 treden oplopen en dan op de stoel zitten op staan en nog een keer en been heffen op een matje in de zaal. Vooral de buikspieroefeningen was nog erg zwaar. Pff! Dat kon ik ooit heel makkelijk, maar nu niet. Ik merkte het ook wel behoorlijk aan mijn borstbeen en wond... Dat vond ik wel de zwaarste oefening, haha. Mijn hartslag hield zich nu ook goed! Daarna nog even gepraat met de vrouwelijke revalidant en toen naar huis gegaan. Thuis nog een beetje televisie gekeken, en foto's ingeplakt.

In de avond weer naar het zwembad gegaan. Ik was al wel een beetje moe, maar ik voelde mij toch best wel goed. Ik had ook mazzel, want ik lag met 1 ander iemand in de baan en dus kon ik heerlijk op mijn eigen tempo zwemmen. Daardoor zwom ik mezelf niet over de kop en kon ik zelfs een uur zwemmen! (al was het einde best zwaar). Toch heb ik nu 2 uur gesport vandaag! Yeah! 

Op vrijdag voelde ik mij een beetje ziekjes. Wat dingetjes op mijn laptop gedaan, maar veel verder kwam ik niet. Ik wilde aanvankelijk wel in de avond trainen, maar ik was eigenlijk te benauwd om te gaan, dus toch maar thuis gebleven. 

Op zaterdag bleef ik ook thuis van het trainen, omdat ik absoluut niet fit ben. Jamilla moest nog wat dingen doen op haar stageschool in verband met het voorbereiden van haar ziekenhuis thema. Het was toch al niet echt lekker weer, dus had ik gereden en zowel mijn moeder als ik gingen mee om haar te helpen. Ik had nog een toepasselijke raamschildering gemaakt. Ook werd er een opzet gemaakt voor de apotheek, de huisarts, de wachtruimte en het ziekenhuis. Ook met wat dingen die bij het thema passen, zoals lege medicijndoosjes, dokterskoffertjes, een ogen test enz. Leuk! In de avond nog heel wat foto's ingeplakt. Uiteindelijk waren alle foto's in de avond ingeplakt. Toen moesten alleen de kaarten nog, maar dat komt een andere keer. 

Op zondag 5 februari voelde ik mij nog wat zieker. Ik had weer veel last van mijn astma (denk ik) en mijn holtes. Ik had erg slecht geslapen, ik was benauwd, ik kon slecht plat liggen en mijn neus zat steeds dicht. Toch ben ik weer wat kaarten in gaan plakken in mijn plakboek. Het begint op te schieten. Daarna hadden Jamilla en mijn moeder het boek doorgebladerd, maar voor hun was het ook nog moeilijk/ emotioneel. In de middag gingen we naar mijn opa en oma, omdat mijn opa zijn 70e verjaardag vierde. Op 8 februari is hij echt jarig, maar dat valt doordeweeks, dus dan is het niet zo handig om het te vieren. Nu was de hele familie compleet; iets wat niet vaak voorkomt. Het was heel gezellig. Mijn vader ging samen met mijn zus en enkele neefjes/ nichtjes even naar het winkelcentrumpje, maar dat was voor mij niet haalbaar, dus bleef ik bij mijn opa en oma. Toen iedereen vertrokken was, op ons 4 na, gingen we Chinees eten met opa en oma. Papa en opa haalden het en bij opa en oma aten we het op. Ik at nasi en foe yong hai. Hmm! 

Op de terugweg strandden we net na de afrit bij Woerden. We hoorden eerst een behoorlijk hard geluid en vlak daarna voelde ik iets wat ik eerder gevoeld had. Ik wist meteen dat het een klapband of lekke band zou zijn en papa parkeerde ondertussen zijn auto in de berm. Ik had mijn ANWB jongerenpas bij me en Jamilla had het telefoonnummer al opgezocht. Ik belde toen naar de ANWB dat we met pech langs de kant stonden. Na heel wat vragen en gegevens over en weer, werd de ANWB onze kant opgestuurd. Via een sms- bericht kon ik met een link in de gaten houden waar de ANWB zich bevond en hoe lang het ongeveer zou duren. Dat was wel handig. In de tussentijd had papa al zijn gevarendriehoek neergezet en zijn hesje aangetrokken. Na 20 minuten kwam de ANWB en werd de band met de aanwezige reserveband vervangen. Toen konden we onze weg weer vervolgen. Fijn! Ook stopte nog een heel aardige, Marokkaanse(?) man, die 2 lichtjes gaf, zodat het nog duidelijker zichtbaar was. Iedereen voegt uit met 130km/ uur en daarna remmen ze wel af, maar toch. Nu was het nog beter zichtbaar. De lampjes brengen we binnenkort weer terug naar de man of de man komt ze zelf ophalen. Het was wel heel aardig. Ook stelde hij voor om ons naar het benzinestation te slepen, maar ik kon zien dat het nog maar 4 minuten zou duren, dus dat had weinig zin. Thuis nog even in bad geweest. Vanaf morgen moet ik weer 48 uur een kastje dragen die mijn hartritme registreert. Daarmee kan je niet douchen/ badderen, dus dan nu maar eventjes. Morgen zit ik heel lang in het UMC; ik moet om half 9 starten met de revalidatie, om 9.45 uur begint het informatieprogramma (van de revalidatie), om 13 uur heb ik een inspanningstest en daarna wordt de holter aangesloten... Pff!